Op zaterdag 20 mei moest het gebeuren, de World cup wedstrijden in Oostende. Dit is een van de wedstrijden waarop ik volgens mijn trainingsschema voor dit jaar, moet pieken. De hele wereldtop is hier aanwezig, je kunt je kwalificeren voor het WK en ook een A-status behalen. Een parcours van ruim 8 kilometer dat we dan 7 keer af moeten leggen. Vrijdags al aangekomen en het gedeelte van het parcours verkend dat door de stad ging. De rest van het parcours is een lang recht stuk over de provinciale weg van Oostende.

Zaterdags voor de start een flinke tijd warm gereden en toen op tijd naar de start, om maar zo ver mogelijk van voren te kunnen starten. Eerst moesten we tekenen bij de officials van de UCI, die kwamen toen ook nog tot de conclusie dat mijn nummer op de verkeerde plek zat. Na dit nog gauw te hebben veranderd, konden wij oprijden naar de startlijn. Dat was al een wedstrijd op zich. Ik stond op de derde startrij, daar was ik wel blij mee.

Toen het startschot viel was ik in het begin goed weg. Dat ging even goed, tot ik haast niet meer op kon schakelen. Ik begreep er niets van, na de eerste bocht viel het even weer mee en daarna begon het weer opnieuw. Zo ben ik het eerste deel van het parcours doorgekomen, tot dat we de provinciale weg opgingen. Daar ontdekte ik dat ik niet op het middenblad reed, maar op het kleine blad. Dat verklaarde veel. Naar het middenblad gegaan en het schakelen ging ineens prima. Ondertussen was ik allerlaatste met 20 meter achterstand op de 1 na laatste. Ik kon nu beginnen met mijn inhaalrace om er toch nog iets van te maken. Ondertussen vielen er meerdere regenbuien. De eerste groepjes kwam ik vlot voorbij. Een eind voor mij reed een grotere groep en daarvoor de kopgroep. Ik speelde het klaar om in die grotere groep terecht te komen. Ik had geluk dat hier ook rijders in reden die ook graag naar de kopgroep wilden, en met wat samenwerking is ons dit in 3 of 4 ronden gelukt. De kopgroep werd nu een groep van wel 17 á 18 rijders. Hiermee zijn we de rest van de wedstrijd bij elkaar gebleven. In de laatste ronde wist Edward Malouf nog te ontsnappen en voor de winst te gaan, voor ons restte een massa sprint richting finish. Hierin ben ik tot mijn eigen verbazing (en niet alleen mijn eigen) als 11^e gefinisht.

Ik was positief verrast dat ik zo mee kon komen met de wereldtop, vooral omdat mijn inhaalrace in het begin, veel kracht had gekost. Ik heb hier weer belangrijke ervaring opgedaan. Ik rij dit jaar nog 1 World Cup meer, dan in eigen land, in Emmen. Het eerste weekend van juli ben ik er weer bij!