Het WK paracycling werd dit jaar in Glasgow, Schotland gehouden, het ging dit jaar om een super WK, met alle takken van wielersport die aan de start kwamen. Wij mochten starten in Dumfries and Galloway, 1,5 uur van Glasgow. Ik was met een heel goed gevoel afgereisd richting Schotland. De vorm was heel goed, nog een stuk beter dan de eerste World Cup van dit jaar, waar ik 3 seconden te kort kwam op de winnaar. Bij de verkenning van het parcours vroeg ik mij toch af of het hoogteverschil niet te veel voor mij was. Vlak voor de start ging het bijna mis. Een lekke achterband voor de warming up. Gelukkig had ik een reserve band bij me. De warming up maar gedaan met een reserve wiel. Toen begon mijn hartslag bij middelmatige inspanning enorm omhoog te gaan. Uit controle door de sportarts bleek dit geen kwaad te kunnen. Na de warming up gauw het goede wiel met nieuwe band laten monteren en toen naar de start.

Toen ik maar een keer aan de tijdrit begonnen was, ging alles weer normaal. Ik voelde me goed en kon al gauw meer vermogen gaan draaien dan ik vooraf van plan was. Toen ik gefinisht was, met ruim de snelste tijd, moesten er nog 13 rijders binnen komen. Aan de tussentijden was al te zien dat er niemand aan mijn tijden kom komen. Uiteindelijk werd ik hier wereldkampioen met 56 seconden voorsprong op de nummer twee, terwijl de nummer 2 t/m 5 maar 3 seconden uit elkaar lagen. Ontzettend blij met deze prestatie, ook met het oog op de paralympics van volgend jaar, heb ik mijzelf hier een groot plezier mee gedaan

2 dagen later was het tijd voor de wegwedstrijd. Uit de verkenning bleek dat er hellingen wat minder stijl waren dan in de tijdrit, en de afdalingen wat steiler. Hierdoor besloot ik een groter tandwiel op de trapas te monteren. Voor het eerst sinds jaren voelde ik mij goed hersteld van de tijdrit. Hierdoor kon ik vanaf het begin goed meekomen in de kopgroep. Helaas liep tijdens de wedstijd vier keer de ketting eraf. Voordat de ketting er weer op zat, was ik de kopgroep weer kwijt. Tot vier keer toe is het mij gelukt om weer naar de kopgroep toe te rijden. In de eindsprint werd ik 11e. Er had meer ingezeten, als ik niet 4x terug had moeten rijden naar de kopgroep. Wel ben ik heel blij met het feit, dat mijn herstel ineens een stuk beter gaat dan de laatste jaren.